پایگاه خبری گُلوَنی، هومان خاکپور: الگوی کشت در حوضه زایندهرود با وضعیت طبیعی و اکولوژیکی این حوضه سازگار نیست به طوری که علاوه بر افزایش سطح زیرکشت آبی غلات که عمدتا برای تامین آب به رودخانه زایندهرود متکی و محصولاتی آببر هستند، شیوه آبیاری نیز در اکثر موارد هنوز سنتی و غرقابی است.
تنها سطح زیر کشت برنج استان اصفهان علی رغم وقوع خشکسالی ها؛ از ۱۵ هزار هکتار ابتدای دهه ۷۰، به حدود ۲۰ هزار هکتار افزایش داشته است. در حالیکه ضرورت داشت با توجه به سند ملی آب، الگوی کشت در حوضه زایندهرود به طرف کشتهای کممصرف تغییر میکرد و کشت برنج در حاشیه زایندهرود ممنوع میشد.
ضعف قوانین بخش کشاورزی و عدم امکان الزام کشاورزان به تغییر الگوی کشت و سازگار کردن الگوی کشت آنان در حوضه زایندهرود با وضعیت طبیعی این حوضه (میزان بارندگی ناچیز) همواره به عنوان یکی از لکنتهای مدیریت جامع منابع آب، روند خشکی زایندهرود و گاوخونی را شتاب بخشیده است! هشدارهای جهادکشاورزی صرفا جنبه توصیهای داشته که متاسفانه هرگز از سوی کشاورزان جدی گرفته نشده به طوری که علاوه بر کشت سطح قابل توجه برنج به عنوان یک محصول آببر، شیوه آبیاری نیز در اکثر موارد علیالخصوص در استان اصفهان هنوز سنتی و غرقابی است.
با بررسی سطح زیرکشت آبی غلات که عمدتا برای تامین آب به رودخانه زایندهرود متکی هستند، بیان داشته تنها سطح زیر کشت برنج استان اصفهان علیرغم وقوع خشکسالی در سال ۷۸ نسبت به سال ۷۴، ۱۲% افزایش داشته و از ۱۴۹۱۸ هکتار به ۱۶۸۱۳ هکتار رسیده است. (کرباسی، ۱۳۷۹)
معاون آموزشی دانشکده منابع طبیعی دانشگاه صنعتی اصفهان مکانیابی ناصحیح صنایع و اراضی کشاورزی مخصوصاً کشت برنج را در حاشیه زایندهرود سبب افزایش بهرهبرداری بیش از اندازه از این رودخانه میداند و تأکید میکند برنج گیاهی است که جهت آبیاری به حجم زیادی از آب نیازمند است و این در حالی است که بیشترین اراضی برنجکاری شده نیز در حاشیه زایندهرود قرار دارند. .(نشریه کارگر،۲۷/۶/۸۷)
طرفه (مدیر عامل شرکت آب منطقه ای استان اصفهان) ضمن تأیید نامناسب بودن الگوی کشت در حوضه زایندهرود میافزاید: به طور کلی با توجه به سند ملی آب، الگوی کشت در حوضه زاینده رود باید به طرف کشت های کممصرف تغییر کند و کشت برنج در حاشیه زاینده رود نباید انجام شود. .(نشریه کارگر،۲۷/۶/۸۷)
تصاویر زیر از برداشت برنج در اواخر تیرماه در اصفهان است: