در سفر به دیار نیمروز از آبادبومی بازدید کردیم که در سال ۱۳۸۶ تپه های نرم و آرام ماسه ای اطرافش که می توانستند مناظر چشم نوازی را ایجاد کنند، به حرکت  درآمده بودند تا امکان زیستن در آن آبادی را از همه زیسمندانش بگیرند. ماسه ها تا جایی پیش آمده بودند که می توانستند با سرانگشتان خود به شیشه پنجره کلاس های تنها مدرسه ی آن آبادی بزنند! مدرسه‌ای که دانش‌آموزانش به رغم همه ی این تهدیدها هنوز پای درس معلم می نشستند و سعی داشتند لبخند زندگی را فراموش نکنند.

   هر چند با عملیات مالچ‌پاشی و نهال کاری، تپه های ماسه ای اطراف روستای دهنو در شهرستان زهک سیستان – که به ظاهر تهدیدی طبیعی برای ساکنان آن روستا به حساب می آمدند- مهار گردیدند و تثبیت بیولوژیکی در منطقه صورت پذیرفت و زندگی در دهنو به روال معمول گذشته برگردانده شد اما نباید فراموش کنیم که آنچه سرزمین سیستان و بلوچستان و مردمانش را تهدید می کند نبود مدیریتی مهندسی شده و خردمندانه بر بنیاد مزیت ها و ظرفیت های طبیعی و بوم شناختی آن سرزمین است.

   از اقدامات مسئولانه همکارانم در منابع طبیعی سیستان و بلوچستان که توانستند امکان زیستن مجدد در این آبادی را برای هموطنان دردمندمان فراهم کنند و نشاط و لبخند را به کودکان و دانش آموزان این آبادبوم هدیه کنند بسیار خوشحالم و از داشتن چنین همکارانی که تلاش می کنند تا نشاط و شادمانی در میان مردمان این قطعه از سرزمین مادری پایدار بماند بر خود می بالم.